Als je me tien jaar geleden had verteld dat ik ooit nachten zou doorbrengen met piekeren over de exacte plek van een wc-rolhouder, had ik je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Serieus, wie ligt daar nou wakker van? Nou, ik dus. Drie uur ’s nachts, starend naar het plafond, mijmerend of dat ding te hoog, te laag of nét niet perfect naar links hangt. Mijn gasten, stel ik me voor, fronsend boven de pot: “Wat een onhandige plek…” Maar waarom zou ik me druk maken? Het is tenslotte maar een wc-rolhouder. En toch. Blijkbaar doet het runnen van een bed and breakfast iets met je brein.
Neem parkeren. Vorig jaar bedacht ik, geïnspireerd door andere B&B’s in Zutphen, om mijn gasten te wijzen op gratis parkeerplekken. Klinkt vriendelijk, toch? Maar dat zijn dus plekken waarbij je een stevige wandeling van vijftien minuten cadeau krijgt. Voor een paar euro extra kun je op 500 meter afstand parkeren, maar nee hoor, gratis wint altijd. En dus sjouwen mijn gasten, bepakt en bezakt, door weer en wind over die schilderachtige Zutphense kinderkopjes, blij dat ze vier euro hebben bespaard. Fascinerend. Zelf zou ik hooguit drie minuten volhouden voordat ik zuchtend mijn koffers als voetenbankje gebruik of gewoon een taxi bel.
En dan het ontbijt. Ooit geloofde ik nog in de goedheid van de mens. Naïef, ja. Gasten reserveerden enthousiast ontbijtjes en annuleerden ze vervolgens doodleuk op het laatste moment. En daar stond ik dan, met een mand vol verse croissantjes, perfect gekookte eitjes en nét geperste jus. En wie mocht dat allemaal opeten? Precies. Ik. Niet verrassend dat ik dit jaar vier kilo ben aangekomen. Maar ik ben niet voor niets ondernemer, toch? Vanaf nu wordt het ontbijt netjes vooraf betaald. Een kleine revolutie. Niemand laat een betaald ontbijt staan, dat weet iedereen. En terwijl ik mijn eieren kluts, voel ik me bijna triomfantelijk. Misschien raak ik die extra kilo’s ook wel kwijt. Ahum…
Nee, dit is geen sprookjesverhaal. Geen gelikte marketingtekst waarin alles rozengeur en maneschijn is. Mensen geloven dat toch niet. Bovendien willen mensen drama. Kijk maar naar die B&B-programma’s op Omroep MAX. Geklaag over een te zacht matras, een rookmelder met een lichtje of een ontbrekend haakje in de badkamer. Dus ja, ik klaag. Maar ik geniet ook. Want ondanks de rare reviews, miezerige douchestraal en verkeerd opgehangen wc-rolhouders, heb ik het geweldig naar mijn zin met mijn gasten.
En als er dan toch weer iemand klaagt over het merk koffie (“Hebben jullie geen Fair Trade?”), over de straal van de douche (“Wat een miezerige straal”) of de kleur van de gordijnen (“Ik vind beige toch altijd zo somber”) dan weet ik precies wat me te doen staat. Ik schenk mezelf een glas wijn in. Want soms is dat alles wat je nodig hebt: een paar slokken troost en het geruststellende besef dat de wereld ook gewoon doordraait met een miezerige douche.
Dus hier zit ik, terugblikkend op 2024, proostend op een nieuw jaar. Loslaten is wat ik ga doen. Minder wakker liggen van wc-rolhouders en meer genieten van het goede gezelschap. Perfectie is boring. Als alles altijd goed gaat, waar zit dan de lol? Bovendien is het vermoeiend, al dat streven naar een onhaalbaar ideaal. Ik ben niet perfect en zal dat ook nooit worden. Gelukkig ben ik gewoon een mens met een boel gebreken. Zoals wijn drinken. En eerlijk? Na een goed glas wijn lijkt zelfs die wc-rolhouder ineens perfect te hangen. Sterker nog, misschien deed ie dat altijd al.
Cheers!
Recente reacties